Salam dogan, suraty posta ýüklemänsiñiz, şonuñ üçin çykanok, posta ýükläñ ilki

Nurdan dogan salam sag boluñ.Suratyñ möçberi uly diýip yazdy.

Ýok dogrudanam hata bizden gidipdir. Ine, hâzir goýuldy-a)
Bu benim hocam. Bu gün 6 aý dowam eden Türkçe dil öğrenim online kursumyz tamam bolýar.

türkçesi bolsa-ha gowy bordy, deňeşdirmäge...
bellik:
"Emma ol hakykatdanam gowy görünmeýärdi" diýen sözlem göwnüme türkmençeleşmedik ýaly. gugul-terjimä görä "Ama gerçekten iyi görünmüyordu" bolýan bolmaly originaly.
"iyi görünmüyor - gowy görünmeýär" şo ýeri "ugru ýok" diýilse gowy boljak ýay.
ýagny: "Emma ol hakykatdanam gowy görünmeýärdi" däl-de "Emma, onuň hakykatdanam ugry ýokdy".
***
hekaýa özeni gyzykly. nauşnik bahanasy bilen adamlaň ikiýüzliligi (gödegräk eşdildimi?) ýüze çykarylýar.
ýöne, EJE diýleni ideallaşdyrmagam gerek däldimikä diýýän.
"aglasa ejem aglar, galany ýalan aglar" diýilse-de ýene-de eje eje bolýar, ol käwagt yzyňdan şypbygam zyňyp bilýär, käýinebem bilýär, daşyndan bir zat diýýäkä içinden düýbünden başga zadam diýip biler...
garaz ejemizem ideal däl, ýa-da ikipikirli däl diýip bolmazmyka diýýän.
***
Sylapberdi daýy, türkçäni onlaýn öwrenip duňyzmy?
tüweleme. berekella.
terjimäňizede minnetdar.
paýlaşyp duruň.

Larende girişindeki sokaklar günün ilk ışıklarıyla aydınlanmaya başlamış sokak lambaları loşlaşarak sönmüştü. Lokantalarda ilk çorbalar kaynamış, belediye çalışanları mesaiye başlayarak şehre hayat veriyordu. 10 dakika sonra Ahmet Selim alarm sesiyle uyanacak beş dakika on dakika daha derken yarım saat sonunda yataktan kalkacaktı. Öyle de oldu. Her zamanki gibi alelade bir su ısıtıp kahvesini içerken üzerini de hızla değiştirdi. Yine kendini dara getirmişti. Anne babasından ayrılarak monoton bir hayat yaşamayı kendisi tercih etmişti. Ailesi bu kararına onay vermese de onları dinlemeyip bodrum kattaki apartı kiraladı. 5 yıldır bir bankada çalışıyor hayatı ev ve iş arasında geçiyordu. Farklı şeyler yapmak, dışarıda vakit geçirmek için zamanı yok değildi. Ama o, son zamanlarda hiçbir şey yapmak istemiyordu, yaptığı şeylerden de hiç keyif almıyordu. Çalışma hayatı ruh hâline yansımıştı. Mecbur olmasa işe de gitmeyecekti.
Evden çıkıp köşe başındakine lokantaya yöneldi. Daha afyonu patlamamıştı. Bir çorba içse belki kendine gelebilirdi. Öyle de yaptı ama nafileydi. Lokantadan çıkıp yürümeye başladı. İşe gitmek için otobüse binmesi gerekiyordu. Otobüs durağına kadar onu sıkıcı bir yolculuk bekliyordu. Sonra iş yerine kadar daha sıkıcı bir yolculuk… Cebinden kabloları birbirine dolaşmış bir kulaklık çıkardı. Birkaç dakika onu çözmekle uğraştı ve en sonunda kulağına takabildi. Caddede yürüyen insanlar, büfe sahipleri ve diğerleri, hiç birinin sesini duymak istemiyordu. Telefonundan rastgele bir müzik açtı. Bir büfenin önünden geçiyordu. Fakat şimdiye kadar hiç yaşamadığı bir şey başına geldi. Müziğin çalmaya başlaması ile beraber etraftaki insanların konuşmalarında bir gariplik başlamıştı. Büfenin önündeki raftan gazete alan yaşlı adama, büfe sahibi “Bu yaşa gelmiş hâlâ okuma peşinde, eminim okuduklarını da anlamıyor, sırf kültürlü gözükeyim diye her sabah gazete alıyor.” diyordu. Ahmet Selim hemen kulaklığını çıkardı, gözlerini kısıp dikkatle dinlemeye başladı. Az önceki aynı adam “Hoş geldiniz, efendim! Buyurun her zamanki gazeteniz, iki de ekmek veriyorum.” diyordu. Kulaklığı taktı, bu sefer de yaşlı adam “Paragöz adam! Nasıl da yalakalık yapıyor!” diyordu. Bu durum Ahmet Selim’i hem ürkütmüş hem de hoşuna gitmişti.

Otobüs durağına az kalmıştı, yaşadığı şeyi düşünürken şimdilik kulaklığı takmamaya karar verdi. Durağa vardı, 08.40 otobüsü geldi ve hızlıca otobüse bindi. Cüzdanından otobüs kartını çıkardı fakat içinde yeterli bakiye yoktu. Şoföre, içeriden başka birinden kart isteyip isteyemeyeceğini sorarken kulaklığının tekini taktı. Acaba büfedeki konuşmaları burada da duyabilecek miydi? Şoför hayattan bezmiş bir şekilde iç çekti ve “Kardeşim madem kartında para yok ne diye biniyorsun şu otobüse! Bir de karşıma geçmiş içerideki yolculardan kart isteyebilir miyim diyor, dingile bak!” dedi. Hemen kulaklığını çıkardı, şoför şimdi “Tamam, içeriden birisinden iste ama aynı durum tekrarlanmasın.” diyordu. İçeriye şöyle bir göz atıp birisinden kart istedi ücretini de kart sahibine vererek şoföre dik dik bakıp kartı okuttu. Nihayet otobüs koltuğuna oturmaya hak kazanmıştı. Kulaklığını tekrar takıp takmamaya tereddüt etti ama belli bir süre geçtikten sonra takmaya karar verdi. Bu sefer her şey normal gidiyordu. Arkada müzik çalmaya devam ediyor, Ahmet Selim de yaşadıklarına bir anlam bulmaya çalışıyordu. Yaklaşık 20 dakikalık süren yolculuğun ardından bankaya ulaştı. İçeriye girmeden biraz düşündü hızlı hızlı birkaç nefes alıp verdi. Kulaklığının tekini takıp içeriye girdi, güvenlik görevlisi “Yine geldi suratsız!” diyordu. Kulaklığı çıkarıp hızla görev yerine doğru ilerledi. Koltuğuna oturdu. Yan masadaki arkadaşı Sinan “Oo! Ahmet, nasılsın bakalım? İyi görünmüyorsun, hasta mısın?” dedi. Ahmet Selim, “Bir şey yok, her zamanki gibiyim işte.” dedi. Kulaklığı takmak istemiyordu çünkü burada ona en iyi davranan kişi oydu. Ahmet Selim, kafası dalgın bir şekilde oturuyordu, önündeki dosyaları inceliyormuş gibi gözüküyordu.

Biraz vakit geçtikten sonra müdür Ahmet Selim’i odasına çağırdı. Kulaklığını yeniden taktı ve müdürün odasına gitti. Kapıdan girer girmez müdür, “Gel bakalım keriz Ahmet, zaten adamakıllı bir iş yaptığın yok, sana bugün 3 4 dosya vereyim de sabaha kadar uğraş.” dedi. Ahmet Selim’in siniri yüzünden okunuyordu. Hiçbir şey diyemeden dosyaları aldı ve odadan çıktı. Dosyaları masanın üzerine gelişigüzel fırlatıp kendini tuvalete zor attı. Sanki her şey üstüne üstüne geliyordu. Daha önceki sıkıcı hayatı bile ona anlamlı gelmeye başlamıştı. Boncuk boncuk terliyor ne yapacağını bilemiyordu. Kulaklığını cebine koydu, cebinden daha da aşağıya ittirmek ister gibi eliyle birkaç kere daha kontrol etti. Yüzüne birkaç defa soğuk su çarptı ve aynada kendisini

biraz izledi. Sonra müdürün yanına gidip kendisini iyi hissetmediğini söyleyip izin istedi. Müdür, kem küm etse de sonradan ona acımış olacak ki izin verdi. Gerçekten de iyi görünmüyordu.

Nereye gideceğini düşündü, eve gitse yine otobüse binip bir sürü insanla karşılaşmak zorunda kalacaktı.İnsanların iç sesi onu tiksindirmişti. Öylece yürümeye başladı. Aslında aklında annesinin yanına gitmek vardı ama bu ihtimalden korkuyordu. Annesinin yanındayken de kulaklığı takarsa ne olacaktı? Yine de içindeki hisse engel olamadı. Annesinin evinin yolunu tuttu. Annesi, oğlunun yüzünden bir sıkıntı olduğunu anlamıştı. “Neyin var oğlum, ne bu hâl?” diye sorsa da Ahmet Selim hiçbir şey diyemedi. Ağlamaya başladı ve kendisini bir odaya kapattı. Annesi, kapının diğer tarafından oğlunu teselli etmeye çalışıyor, ne olduğu anlamaya çalışıyordu. Ahmet Selim, bir an düşündü ve cebinden kulaklığı çıkardı. Annesi hâlâ ona kapının arkasından bir şeyler diyordu. Yavaş hareketlerle kulaklığı taktı ve gözlerini kapatıp dinlemeye başladı. “Oğlum, canım oğlum neyin var? Söyle bana, her ne derdin varsa bir çare buluruz, haydi aç kapıyı, yapma böyle…” Ahmet Selim’in o an yüzünde bir gülümseme belirdi, eliyle akan gözyaşlarını silmeye çalışsa da yenileri, eskilerinin yerini dolduruyordu. Kapıyı açıp annesine sımsıkı sarıldı.

minnetdar abijim. :-)